Ik ga logeren en neem mee...

(morgenochtend word ik verwacht op de afdeling van het Erasmus MC, na een weekje thuis wachten was er nu een bed vrij)

Wat neem je mee...

...Ziekenhuis Survivalgids!












En verder:
>CD's, voor elke stemming iets. Van Blink 182 tot Veldhuis en Kemper en Mika...

>Laptop, voor het schrijven van blogs onder andere.

>DVD's, mocht ik alles op tv beu zijn. In het bijzonder noem ik; een DVD van FC de kampioenen, voor als je echt even je hoofd leeg wilt maken.

>Foto van Bram en Herby, voor op het kastje.

>Mantelcape... stel dat ik het koud krijg! Dan hoef ik niet iedere keer over mijn t-shirt heen iets met lange mouwen aan te trekken... Aangezien ik veel truien heb met smalle mouwen en mijn infuus dan weer 's in de weg zit.

>Overige kleding...

>Badspullen!

>Medicatie, een gedeelte heb ik altijd in eigen beheer.

>Poen, mocht ik besluiten de Bezorgbeer te bellen :-)

>en...mijn eigen kussensloop.

Bovenstaande heb ik net klaargezet voor morgen, hoop dat ik niets vergeten ben...

Bettie ak 'm aai!?

… ons Biekske? (=bijnaam) Welnee! Hij is groot en wild, dat wel! Maar het is eigenlijk ook gewoon een stumpertje, met veel streken. Een soort Pietje Bel eigenlijk. Maar zo trouw als een hond ;-)! En we zijn ook zooooo blij met 'm!

(behalve toen hij zich genoodzaakt voelde om hier en daar wat meubelstukken te voorzien van een nieuwe 'look'...bijvoorbeeld keukenstoelen die met de dag smallere poten kregen, tja laten we hopen dat hij met zijn groeiende volwassenheid dit soort fratsen gaat laten, het is overigens al een hele tijd geleden dat we hebben moeten treuren om een verminkt meubelstuk)
















(zie hier zijn lieve, ondeugende, trouwe hondenoogjes)

Een pechvogeltje...

Gisteravond kwam mijn lieve moeder de tuin ingelopen met een vrij jong duifje (vraag mij niet wat voor soort duif...) Op het moment dat moeders haar auto ging parkeren, zag ze dat het arme vogeltje werd aangevallen door een 'instinctmatig handelende' kat. Waarop ma het katje heeft weggestuurd/gejaagd en het vogeltje meenam.

Op het eerste gezicht leken vleugelpartij en pootjes niet gebroken, hij huppelde schuchter en overrompeld rond in onze tuin. Verder had hij wel veel veren verloren en wat kleine wondjes op de borst. Na een telefoontje aan de dierenambulance, om raadgeving, hebben we besloten het beestje in een doosje, en voorzien van water, in de schuur te laten bijkomen. In de hoop dat we hem de volgende ochtend weer helemaal fit zouden kunnen zien uitvliegen. Half slapend ben ik vanochtend toen ik wakker werd gelijk in de garage gaan kijken..., gelukkig! Hij zat er best levendig bij, en had meerdere grote boodschappen in de doos achtergelaten. Weer een opluchting, z'n darmgestel werkte dus ook nog.

Eenmaal buiten gezet lukte het hem niet van de grond te komen, hoewel hij trachtte zijn vleugeltjes te spreiden en probeerder weg te komen. Later bleef hij lange tijd achter de containers zitten. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden, bang dat de katten in de buurt weer hun slag zouden slaan. Arm duifje! Ik zag het niet gebeuren dat duifje zich zelf ging redden en binnen korte tijd zou wegvliegen. Dusss wat dan? Ik heb het dichtsbijzijnde vogelrevalidatiecentrum opgebeld, voor advies. Waarop zij vroegen of ik in de gelegenheid was het beestje bij hen af te geven. Tja het revalidatiecentrum was niet echt om de hoek, maar zo'n onschuldig mooi beestje aan z'n lot overlaten vond ik ook erg zielig. Hij had duidelijk hulp nodig.

Dus Bram en ik zijn begin van de middag in de auto gestapt en richting Zundert gereden. Ik achterin de Focus, met het beestje in een doosje. Daar aangekomen hebben ze het beestje nagekeken en heeft hij een mooi hokje gekregen tussen allemaal andere duifjes. Overigens een erg mooi vogelrevalidatiecentrum, waar je gewonde, zieke vogeltjes met een gerust hart kunt overdragen. Het oogde erg goed en we werden geholpen door een vriendelijke vrijwilliger. Ze vragen ook standaard de gegevens van de vinder om je op de hoogte te houden. Hopelijk krijg ik binnenkort goed bericht. En is het duifje weer vogelvrij!

Koffieleut of Theetante...

vooral dat laatste dus (letterlijk he), alhoewel koffie ook steeds meer in de smaak valt. Eerder dit jaar heb ik mijn favo thee als verjaardagscadeau van Bram gehad; Legends thee! Ik was verliefd geworden op het theeboek en de thee nadat ik het met regelmaat in restaurants en cafeekes tegenkwam!
















(zie hier mijn theedoos)

Na een aantal maanden raakte ik nu toch echt door mijn voorraad Legends thee heen, waarop ik deze week dus weer een nieuwe voorraad heb besteld. En wel met een leuk setje theeservies...
















Om niet voorbij te steken aan mijn andere (thee)servies, heb ik daar ook maar een fotooke van getrokken...
















Dus weer helemaal heppie (net als de Frogers)!
Kan lekker genieten van een bakje thee. Hoewel ik een bakkie Dolce Gusto ook wel zie zitten! Momenteel doen wij het nog met een Senseo, ook prima!

Tja... dan toch maar...

een opname!? Vanaf eind deze week of begin volgende week logeren in het EMC. Inmiddels heb ik thuis een ciproxin kuur achter de rug, en ik zit momenteel op 15mg prednsion per dag. Tijdens de kuur ging het wel beter, maar ik blijf toch kwakkelen. Het wisselt ook sterk elke dag, dusja wat moet je dan? Dus even afwachten wat het behandelplan gaat worden.

'Alterse' Apple pie

...op schoonmoeders wijze, zelf afgebakken ;-) (bereidt door schoonmoeder naar eigen receptuur)

Zie hier het resultaat, ziet er erg goed uit dacht ik zo:

Onze Focus rijdt ook weer, fijn, dankzij mijn vader.

en dagge bedankt zijt da witte!

Gepeuter geleuter...

Met de voet omhoog... ik niet, maar Bram wel. Vanaf gister zijn de rollen even omgedraaid. Jawel, na wat gepeuter, gepiel en gepulk was het vorig jaar zover... een ingegroeide teennagel. Nog ff wachten, en na een tijdje ook een dikke rode grote teen. Na nog langer wachten en veel soda weekbaden, toch maar langs de huisarts en uiteindelijk bij de chirurg. Daar de chirurg erg zijn best heeft gedaan om er nog wat van te maken, trok na lange tijd nog steeds de roodheid niet weg. Toen er plots een nagel aan de verkeerde zijde ging groeien, toch maar weer langs de huisarts. En dit keer zag de huisarts het zelf wel zitten om wat snijwerk uit te voeren. Zo gezegd zo gedaan, de huisarts ging aan de slag, met een lekker muziekje op de achtergrond. En ik mocht mee voor de morele steun (in werkelijkheid moest ik natuurlijk gewoon terug naar huis rijden, want ja dat gaat natuurlijk niet met een verdoofde voet...;-)). Zie hier het slachtoffer...

















Uiteraard zorg ik heel goed voor het zielepietje, al zeg ik het zelf. Gelukkig valt het allemaal wel mee. Maar fijn(...?) dat ik nu eens voor iemand kan zorgen, want het is altijd andersom. Klinkt misschien raar, maar het voelt wel goed dat de rollen ook eens omgedraaid zijn. En aangezien ik weet dat zijn teen er weer vrij snel bovenop zal zijn... Nu kan (moet) ik wat meer huishoudelijke taken doen en ik vind het leuk! Het kost mij wel een berg energie, en ik voel ook wel de vermoeidheid, maar toch geeft het een voldaan gevoel. Waarschijnlijk kan ie van het weekend z'n schoeisel weer aan... en kan ik bijkomen.