Afgelopen dinsdag mocht ik weer richting het EMC voor de gebruikelijke controle bij de longarts. Vanuit Halsteren met de auto ruim op tijd vertrokken i.v.m. de te verwachten parkeerhectiek en file voor de parkeergarage. I love autorijden (zelf rijden he), maar de route naar het EMC brengt altijd gemengde gevoelens teweeg.
Bram is ook graag de chauffeur, dus we rijden allebei, zij het de een op de heenweg en de ander op de terugweg.
Aangekomen nabij de parkeergarage, chaos alom! Tja er zat maar een ding op en dat was uitstappen, oversteken en te voet richting het EMC en de longfunctie-afdeling. Ik had ruim 20 minuten om hier over te doen, dus dat ging wel lukken.
Pfff eindelijk aangekomen daar, kon ik nog even plaatsnemen op de -wegens-het-segregatiebeleid-om-de-twee-meter-geplaatste-klapstoeltjes.
En toen... de LF, tja die viel nogal tegen. Ik had het zelf niet direct in de gaten, en keek in eerste instantie niet op het tft met de longfunctie assistente mee, maar toen ze met de vraag kwam 'voel je je minder goed dan vorige keer?' wist ik al hoelaat het was. Dus na nog een keer, en nog een keer en nog een keer blazen (ja wie weet ligt het aan m'n blaastechniek of zat er ff iets in de weg)... maar dat haalde ook niets uit. Mijn LF bleef op maximaal 33% steken. Dus ik met m'n uitdraai en verzonken in gedachten (hoe kan dat nou? - gedachten) richting de longarts, afvragend of zij een verklaring zou hebben.
Na het bezoek aan de longarts mocht ik naar huis met een verhoogde dosering van de Prednison, en een afspraak voor over twee weken. Oja en het verzoek om gelijk contact op te nemen mochten de klachten toenemen. De arts dacht op dit moment aan toenemende asmatische prikkels, vanwege mijn piepende bijgeluiden en beschrijving van klachten. Misschien moet ik dan maar hopen dat het inderdaad meer asmatisch is, en dat met wat meer Prednison de LF ook weer omhoog gaat. Mocht het niet verbeterd zijn over twee weekjes, dan zal ik toch weer mijn intrek op afdeling SV moeten nemen.
Maar dat zien we dan wel weer! Carpe Diem!
