...was gister het motto!
En dus had Bram een rustige zondag.
Vorige week werd Bram verkouden en ja dan kun je erop wachten totdat... jawel ook ik verkouden ben!
Bram voelde zich helemaal niet fit, maar wilde toch gaan werken om zo uit mijn buurt te blijven en hij zou zelfs overwegen om in de logeerkamer te gaan slapen. Maarja hoever moet je gaan he!? Als je in hetzelfde huis woont is het overdragen van een virus volgens mij moeilijk te vermijden. Hoewel ik nog hoopte dat mijn weerstand nu wellicht wat verbeterd zou zijn, en het virusje mij niet zou pakken...
Nouja afgelopen weekend zaten we allebei, onder een dekentje, op de bank met veel thee met honing. Hoe romantisch! Aanvankelijk dacht ik zaterdag toch echt dat het beter ging, totdat ik 's nachts wakker werd met een dikke keel en m'n stem was foetsie. Ik heb 'm nog gezocht, maar hij is heel de zondag niet komen opdagen.
Na een rustige stille zondag en nacht, kwam er vanochtend weer wat verstaanbaars uit, alhoewel het nog klinkt als een zielige zeehond. Ik moet niet te veel zeggen, want na een paar woorden is ook de zeehond weer verdwenen. Herby (de hond) neemt me al niet meer serieus.
Vandaag moest ik wat regelen met de apotheek en dat heb ik maar per email gedaan, en alle andere communicatie verloopt nu ook even via hotmail.
Morgen heb ik een telefonische afspraak met de arts in het EMC...handig!